Aalmoezenier Raf Dely gaat na een lange carrière met pensioen

Een boom om tegen te huilen

HOUTHULST - Sinds 1 januari 2009 is Raf Dely niet langer aalmoezenier van RVT Cassiers in Houthulst. Door gezondheidsredenen moet ik afscheid nemen", zegt Raf die desondanks heel positief blijft. Ach, het leven is nu eenmaal één grote zoektocht."

Een aalmoezenier is een beetje als een boom waartegen men­sen gaan huilen", vat Raf zijn taak in één zin samen. Raf Dely is in­tussen tachtig jaar oud, maar heeft een erg frisse visie wanneer hij over het dagdagelijkse leven mij­mert. "Het leven is één grote zoektocht. Ik ben er zelf vier maal twintig, maar ook ik ben nog con­stant op zoek", zegt Raf die bin­nenkort verhuist naar een appartement in Roeselare, tegelijk ook z'n afscheid als aalmoezenier. "Maar als er ergens iemand nodig is om een misviering voor een doopsel of zo, dan ben ik altijd be­reid om in te springen. Het enige wat veranderd is dat ik geen vastprogramma meer ga hebben. " De laatste twee jaar van z'n loopbaan was Raf aalmoezenier in de Houthulstse RVT Cassiers. " Samen met de verpleegsters bracht ik bij­na elke dag een bezoek aan de be­woners. Ja, op 90-jarige leeftijd hebben de mensen toch wel een heel levensboek om voor te lezen, eentje met mooie en droevige momenten."
Dienstplicht
Zelf heeft Raf ook van alles meegemaakt, want een groot deel van z'n leven bracht hij door in de legerkazerne van Lombardsijde. "Dertig jaar lang was ik er aalmoezenier van het leger. Ik was toen tegelijk ook provincieaal­moezenier. In het leger heb ik heel wat jonge gasten moeten opvangen. Toen was er nog dienstplicht en heel veel van die jongens kwamen daar in een compleet nieuwe situ­atie terecht.
Of ze in het leger een man werden?

"Geloof is als een instrument bespelen: als je niet oefent, verleer je het"

Raf moet er tussen z'n tanden wat om lachen. "Ze kregen er vooral een lesje in conditie. Veel jonge gasten kwamen daar aan zonder conditie, maar ze wisten al snel hoe laat het was. Vandaag de dag zijn jonge mannen fysiek helemaal niet meer op punt", waarmee Raf erkent dat de afschaffing van de dienstplicht in 1992 misschien geen zo'n goeie keuze was. "Niet alleen de fysieke conditie, maar vooral ook de kameraadschap die jonge gasten in het leger opbouw­den, dat was een buitengewone troef. Iets wat je voor het leven meedroeg. Je leerde er om in groep een bevel na te leven", iets wat jongeren volgens Raf vandaag de dag verleerd zijn. Ik zeg niet dat ze allemaal zo zijn, maar ze durven al eens vaker tegenspreken."
De jeugd
In zijn carrière is Raf heel vaak met jongeren in contact gekomen. "In 2000 ging ik in het Instituut Heilige Kindsheid van Ardooie aan de slag als pastoraal werker. Daar liepen meer dan achthonderd jongeren school, en ik sloeg heel vaak een praatje met die gastjes. Over het voetbal, of over hun lief: het maakte niet uit." Dat jeugd vandaag de dag minder begaan is met het geloof kan ook Raf niet ontkennen, maar daar kan volgens hem iets aan gedaan worden. "Het heeft geen zin om hen te doen luisteren en zwijgen. Je moet met hen spreken, iemand van hen wor­den. Waarom jongeren uit zichzelf niet meer geïnteresseerd zijn in het geloof? Omdat ze met tv en internet genoeg alternatieven heb­ben. Pas op, ze moeten nieuwsgie­rig zijn, maar er zijn grenzen. Als iemand op 14-jarige leeftijd al met z'n lief naar bed gaat, dan is er toch wat aan de hand met onze maatschappij."
Trainen
Omdat de mensen actief met het geloof bezig zouden zijn, organi­seert Raf regelmatig gezinsbijeen­komsten. "Er zijn toch nog heel wat mensen die zich zelf willen verdiepen in het geloof. Het ge­loof is op dat vlak een beetje zoals voetbal of een instrument bespelen: als je het niet oefent, dan verleer je 't." Nee vervelen zal Raf zich tijdens z'n pensioen niet doen. "Maar de dokter raadde me aan om het toch wat rustiger te doen. Ik kreeg vijf overbruggingen aan m'n hart... Ja, het doet pijn om af­scheid te moeten nemen, maar dat is iets dat ik dan maar moet over­winnen." (uit De Streekkrant jan 2009 - RVB)